Dla kochających trekking, Bóg stworzył specjalną wyspę i umieścił ją na Oceanie Atlantyckim, Madera. Dał jej pogodę, która przez cały rok pozwala na spacery i wspinaczki, dał niezwykle różnorodną roślinność która cieszy oko, dał romantyczne urwiska i liczne wodospady. Nie dał tylko piaszczystej plaży, bo smażenie się na piachu w takich okolicznościach to prawdziwe marnotrawienie czasu.

Z tym ostatnim poradzili sobie jednak ludzie, wedle zasady „nasz klient – nasz Pan” i usypali sztucznie plażę zwożąc piasek z Sahary.

 Wyspa nosi również nazwę „ogrodu Pana Boga”. W przydomowych ogródkach rosną drzewka pomarańczowe, figi i awokado. Przez wybrzeże ciągną się tarasy z bananowcami i mangowcami. Dzika roślinność to nie jakieś tam pokrzywy ale orchidee, kamelie, kalie, strelicje, storczyki czy anturium. Można je zobaczyć nawet rowach i na śmietniskach. Dwie trzecie wyspy zajmują wpisane na listę UNESCO lasy wawrzynowe, a wędrując przez nie wśród mchów i paproci, wciąż trafia się na gigantyczne rumianki, eukaliptusy, mimozy, geranium i rzadkie gatunki fiołków.

Pasjonat podróży, Robert Remisz relacjonując swój pobyt na Maderze, pisze: „Na początek warto wybrać się na wycieczkę wzdłuż Levadas, jak je zwą miejscowi. Są to kanały irygacyjne doprowadzające wodę z wyższych partii gór do położonych niżej upraw: plantacji winogron, bananów, gai oliwnych. Lewady budowane od początku kolonizacji wyspy w XV wieku niczym krwiobieg oplatają całą wyspę, będąc dla turystów znakomitymi szlakami wędrownymi. Nie są to banalne ścieżki, trzeba wspinać się nimi to w górę, to w dół, osiągają długość do kilkunastu kilometrów i na ich przejście trzeba sobie zarezerwować kilka godzin, a czasem i cały dzień.

Wyspa Madera w centralnej części, na północ od Funchal to dzikie góry z lasami eukaliptusowymi i pozbawionymi rośliności skalnymi turniami. Jadąc dalej na północ wyspy podróż można kontynuować w kierunku sennej portowej miejscowości Porto Cruz, znanej z malowniczo wynurzającej się z morza góry zwanej Penha d’Aguia i z lokalnego wina.

Nadmorska droga między miasteczkami Sao Vicente i Porto Moniz została wybudowana dopiero po II Wojnie Światowej i położyła kres izolacji tych terenów od reszty wyspy. Można nią jechać tylko w jednym kierunku na zachód i na własne ryzyko, jak głoszą tablice przy wjeździe. Droga została wydarta skałom, znajduje się na niej kilka tuneli i wodospadów spływających kaskadami przez drogę do morza. Niedaleko Porto Moniz znajdują się wyjątkowo piękne, wyłaniające się z oceanu skalne wieże nazwane od małej osady Ribeira da Janela.

Madera na najdalej na wschód wysuniętym, długim półwyspie, jest zupełnie inna niż ta, którą się dotąd widziało. Bardziej przypomina zachodnie wybrzeża Irlandii, niż wyspę wiecznej wiosny. Ponta de Sao Lorenco ma skalistą powierzchnię porośniętą przede wszystkim trawą i krzakami. Fale oceanu uderzają tutaj o wysokie na kilkadziesiąt metrów występy skalne i tworzą przy tym kontrastującą scenerię czarnych skał z pianą fal. Przez półwysep Ponta de Sao Lorenco poprowadzony jest przepiękny szlak turystyczny, który naprawdę warto przejść będąc na tej pełnej kontrastów wyspie, jaką jest Madera.”

Polecamy!

Oferty Madera